قدمگاه صبح

زندگی ام یه جوری رو هواست ولی نا شکر نیستم...چند روز پیش یه سری فایل سخنرانی پیدا کردم که وصلم می کردم به سالهای 79، 80، 81 ...وصلم می کرد به یه کسی، به یه فضایی مال اون روزا...چه قدر احتیاج دارم دوباره به همچون معلمی. حتی آهنگ صداش انگار جون بهم می داد. اونم به منی که این روزا قاچاقی زنده ام! + نوشته شده در شنبه هفدهم دی ۱۴۰۱ ساعت 21:47 توسط مادامین  |  قدمگاه صبح ...

وعدتكأن لا أحبك..ثم أمام القرار الكبير، جبنت..وعدتكأن لا أعود وعدت...وأن لا أموت اشتياقاً ومت..وعدتكأن لا اكون ضعيفاً وكنتوعدتكأن لا أقول بعينيك شعراً..وقلت...وعدت بأن لا..وأن لا..وأن لا..لقد كنت اكذب من شدة الصدقوالحمد لله الحمد للهأني كذبت الحمد لله-به تو قول دادمکه تو را دوست نداشته باشم..سپس مقابل این تصمیم بزرگ، دلم لرزید..به تو قول دادمکه برنگردم و برگشتم..و از دلتنگی نمیرم، و مُردم..به تو قول دادمکه ضعیف نباشم، و بودم..به تو قول داده بودمکه درباره‌ی چشمانت شعر نگویم، و گفتم..قول داده بودم که نه...و نه..و نه..انگار از فرطِ راستی، دروغ می‌گفتمو خدا را شکر، خدا را شکرکه دروغ گفتم؛ خدا را شکر((نزار قباني)) + نوشته شده در دوشنبه بیست و ششم دی ۱۴۰۱ ساعت 12:46 توسط مادامین  |  قدمگاه صبح ...

گاهی وقتا حس میکنم این قدر شرایط و محیط و آدمهای اطرافم متفاوت از قبل ها شده که ناخود آگاه از من یک آدم جدید ساخته است. نه اینکه زیاد با قبلی متفاوت باشم ولی سیال احساسم دیگر مثل قبل به این راحتی ها مسیر خودش را پیدا نمی کند. گاهی گم و گور می شود. ضربه می خورد. خشمگین می شود. خودخوری می کند. ناامید می شود و بعد دوباره امیدوار می شود. ولی در کل بار غمش بیشتر از شادی اش است.دلم برای دنیای قبلم تنگ شده اما دستم به آن نمی رسد.دیشب بعد از چند سال، مثل قدیما جلسه ی مثنوی تو خونه ی ما برگزار شد. من اما دیگه اونجا نیستم. نمی تونم باشم. دلم اما اونجاست و تنگگگ.. + نوشته شده در سه شنبه بیست و هفتم دی ۱۴۰۱ ساعت 23:47 توسط مادامین  |  قدمگاه صبح ...